امیرحسین، گلی از بهشت

به همراه پسرک رفته ایم مسجد صحبت هایمان حین آماده شدن و طی مسیر با پسرجان در باب آرام نشستن و ندویدن طبق معمول باقی این روزهای دوسالگی نتیجه نمی دهد و پسرک به دوستان جدیدش طاها و دو سه تایی که از او بزرگترند و اسمشان را نمیدانم مشغول بازی میشود و برای بدست آوردن دلشان و برای اینکه بازیش دهند ماشینش را هی تعارف میکند دقایق آخر نماز صدای گریه ی آرامَش می آید و بعدِ نماز میبینم دوستانش با فاصله کنارش نشسته اند میپرسم چی شده کسی جواب نمیدهد حالا همه بچه ها دورمان حلقه زده اند خنده ام میگیرد میاییم خانه پسرک در حالی که پایش را گرفته می گوید:آخ..آخ بابا:امیرحسین کی پاتو اوخ کرد بابا؟ امیرحسین:بَج ِ ها...بَج ِ ها ...

مانده ام تا چند ماه قبل که نه تا چند وقت قبل این پسرک دوست داشتنی واحساساتی که اینروزها روی اعصابمان مسابقه دو میدهد را چطور در خانه سرگرم می کردم من تغییر کرده ام یا او ... و یا دوستان جدید و یارهای غارش ایلیا (اَلیا)و امیرعلی(عیی عیی) و محمدرضا(مَرِضا) وساینا(هاینا)....هوایی اش کرده اند دیگر در خانه هم که هست باید کفش بپوشد تا نکند فرصتی برای بیرون رفتن و دیدن بچه ها(بجِها) از دست برود             ...

یک ماه و اندیست که از ثبت خاطرات پسرک جامانده ام رفتن به منزل نو و تغییر اجباری خط تلفن بهانه ام هستند برای این دوری... مجالی برای جبران گذشته نیست... از ماه بیست و سوم که بگذریم میرسیم به دوسالگی..دوسال تمام امسال تولد گل پسر را شکر خدا تنها نبودیم و در حضور آقاجون و مادرجون و دایی مسعود جان خوش گذراندیم الحمدله     گل پسر همیشه آماده برای بیرون رفتن اینبار برای تدارک سور و سات جشت تولد و گرفتن کادو و کیک   پسرک خسته از خرید و گرمای هوا در مسیر     پسرجان محو تماشا و به رسم پدر نظارت بر نصب بجا و درست ادوات تزیینی به دست مادرجون و آقاجون که الحق و و...